Karanlık

İnsanlardan, seslerden, ışıklardan uzakta bir yerde kendim dahil herkesi unutmak istiyorum. Çok fazla yaşadım bu hayatta, çok fazla kitap okudum, yazdım, düş kurdum, güldüm, ağladım, sevdim... Hiçbiri de bir boka yaramadı…

Çoğunluğun içinde kendi azınlığımla boğuşup duruyorum. Kaç sokağı var şehrimin, kaç dönemeci var içinde düş kırıklıklarımı gizleyen! Kızgınım, kendime, ona, buna yada eşyaya bilmiyorum. İnsan bezgin bir köpeğin ruhunu da taşır bazen, lüks ve zevk içinde yüzen bir kralın ruhunu da! İkisinin de vardığı nokta aynı koca bir ‘hiçlik’…

İyileşemeyen çaresiz bir hasta gibiyim. Tenimi jilet parçaları ile yırttılar! Tenimin altında gizli bir şey aradılar sanki, çıkan tek şey karanlıktı. Sıkıldığım bir dünya var, maddesinden, insanından, neşesinden, gözyaşından sıkıldığım bir dünya var! Bunu daha nasıl anlatayım. Cümlelerim eksik benim, lisanım yarım. Bende bana ait olan bir tek iç boşluğum var, onunda içine dışarısının renkleri sığmıyor. Bu yüzden siyahım, bu yüzden aklımın içi karanlık, bu yüzden sarsılıyor duyularım!

Bu yüzden hiçbir şey istemiyorum hayattan!

Ah dünya, nede çok yanılttın beni…