Güzel Zamanlar Ve Mavi Bisiklet

Çocukluk yıllarımdı. Henüz hayatın nasıl bir şey olduğunu bilmiyordum. Yine de bazı şeylerin farkındaydık. En büyük hayalim Enver abinin cam mekanında duran mavi bisikleti alabilmekti. Sessiz çocuklardık biz. Hayallerimizi, aşklarımızı, öfkelerimizi içimizde yaşardık. Kimseler bilmezdi aklımızdan hangi hayallerin geçtiğini. Güzel zamanlardı, havanın kokusu bile farklıydı sanki. Hatırlarım her sabah uyandığımda yastığımın altında birkaç kuruş para bulurdum. Annem ‘güvercinler bıraktı’ derdi. İnanırdım, çünkü şimdi ki çocuklar gibi değildik, inanmak bizim için hayata tutunma sebebiydi. 'İnanmak bizim için hep, yedi yaşındaydı.' Oysa ki her sabah işe gitmeden babam bırakırdı o bozuk paraları yastığımın altına. Zor zamanlardı, anneler, babalar çocukları için sabahtan akşama kadar yorgunluk bilmeden çalışırlardı. Ve bunca yorgunluğa rağmen çocuklarını sevmeyi ihmal etmezlerdi. Sevgi her şeye bedeldi bizim için. Bir sabah uyandığımda gözümü açar açmaz bana bakan mavi bir bisikletti sevgi! Bazı bayramlarda yeni kıyafetler giyememekti, boğazımıza takılan bir ukde gibiydi bu. Ama kız kardeşimle asla kızamazdık anne ve babamıza çünkü bilirdik her zaman en iyisini alırlardı. Alamadılar diye küsmezdik. Öyle zırlayarak şunu al, bunu al diye tutturmazdık. Velhasıl eve ekmek getirebilmek zor zanaattı. Bunca yokluğa rağmen, şükrederdik. “Daha kötüsü var” der şükrederdik. “Bunu bulamayanda var” diyerek elimizdekilerle yetinmeyi bilirdik. Biz elimizdekilerle yetinmeyi bildikçe sanki hayat güzelleşirdi. Paranın yerini insanlar dostluklar ve sevgi doldururdu. Zor zamanlardı, ama harbiden güzel zamanlardı…

Sonra havanın kokusu değişti

Hayat çok kötü lan dedik

Eskisi gibi değil dedik. Ama bir baktık ki değişen ne havanın kokusuydu ne de hayat! Değişen bizdik, teknolojinin içine batıp. Sevgiyi, samimiyeti unuttuk. Kaybettik ulan insanlığımızı kaybettik!.