Tenha Şiir

Henüz insanlar tanımamıştır onu

Kalabalıklar içerisine gizlenmiştir

Adını unutup yürüdüğü yollarda hep birini aramıştır.

Düşme yere boşuna

Gittiğin yoldan geriye dönülmez

Zaman düşman

Gökyüzü düşman

Denizlere sarılıp tenha bir yerde beklemek zamanı şimdi

Heyhat

Gelen geçen yok

Olmasında zaten

Şehrin kalabalığından kaçmışsın da

Tenha bir şiirin içine saklanmışsın.

Gidecek yerimiz yok işte

Birkaç satır aralığı

Birkaç mısra

Edip, Uyar, Asaf, Zekai Özger gibi abilerin soluklandığı sessizliğin içindeyiz.

Seni hatırlamak her şeyi unutmak gibiydi.

Olsun seni hatırlamak bir insanın ömrüne verilmiş en güzel armağan zaten

Şimdi kalabalığın ortasında

Kendi açtığımız tenha karanlığın içindeyiz

Kırgınım gökyüzünde kuşlarım uçmuyor artık.

Herkes gitti!

Kaptan burası son durak!

00:55 Hâl

İnsan kendine yabancı bir varlık. Ve en büyük düşmanı da kendisi. Hep yanlışın peşinde koşuyoruz, sanırım insanoğlunun yapısında var yanlışa kul olmak. Okumak insanı dert sahibi yapar. Okudukça derdimiz çoğalıyor. Kitaplar insanı hassaslaştırıyor galiba. Acı seviyemiz yükseliyor, okudukça mutsuzlaşıyoruz. Çünkü dünya kötü bir yer, insan bunun farkına kitaplara boğulunca varıyor. Kitaplara daldıkça yalnızlaşıyor ve kendimizi kimsesizleştiriyoruz. Yine de iyi bir şey bu, en azından ben öyle düşünüyorum. Okuyup okuduklarını süzgeçten geçirebilmeli insan, vesselam...
Ölü geceler ester...